Prof. Wiktor Zin
14 września 1925 – 17 maja 2007
Urodzony w Hrubieszowie polski architekt, rysownik, pracownik naukowy, popularyzator polskiej historii sztuki, profesor oraz działacz kultury. Jego pasja do nauczania i propagowania wiedzy o architekturze i urbanistyce miała ogromny wpływ na kolejne pokolenia architektów.
Studiował w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Pracował i wykładał między innymi w Akademii Górniczo-Hutniczej, Politechnice Krakowskiej czy w Uniwersytecie w Zagrzebiu (Jugosławia). Zajmował się także historią architektury oraz konserwacją zabytków.
Pełnił liczne, prestiżowe funkcje takie jak: dyrektor Instytutu Historii Architektury i Konserwacji Zabytków, główny architekt Krakowa, członek Rady Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskie, członek Meksykańskiej Akademii Nauk, dziekan Wydziału Architektury w Politechnice Krakowskiej. Piastował także funkcje Generalnego konserwatora zabytków w randze Wiceministra Kultury i Sztuki. Przeprowadził wiele konserwacji zabudów architektury w Zamościu czy w Krakowie.
Wiktor Zin był znany przede wszystkim z programu telewizyjnego „Piórkiem i węglem”. Był to cykliczny program wyprodukowany przez Telewizję Polską, a emitowany przez około 30 lat. Wiktor Zin był również autorem cyklów radiowych: „Szperacze”, „Spotkanie z prof. Zinem”, „Dźwięk i linia”, „Klub pod Smokiem”, „Spotkanie z zabytkami” oraz wiele innych.
„Chciałem tylko pokazywać ludziom ładne budowle. Kiedy zaczynałem, nie przypuszczałem, że dwa pokolenia Polaków będą oglądały moje audycje i patrzyły, jak – mówiąc – rysuję”
– powiedział Wiktor Zin w ostatnim wydaniu programu „Piórkiem i węglem”, żegnając się z telewidzami.
Oprócz architektury zajmował się tworzeniem scenografii do oper i spektakli, malarstwem akwarelowym, rysunkiem czy pisaniem licznych publikacji naukowych, prasowych i książkowych. W tym miejscu można wymienić takie książki jak: „Zabytki urbanistyki i architektury w Polsce”, „Opowieści o polskich kapliczkach”, czy cykl 3 tomowych książek „Piórkiem i węglem”, (nawiązujących nazwą do ikonicznego programu telewizyjnego): „Piękno nie dostrzegane”, „Piękno utracone” i” Piękno potężne”.
Za swoje osiągnięcia zawodowe i działalność na polu architektury i urbanistyki, Wiktor Zin otrzymał wiele nagród, wyróżnień i odznaczeń państwowych. Był także laureatem Nagrody von Herdera. Otrzymał doktoraty honoris causa Politechniki Krakowskiej oraz Uniwersytetu Technicznego w Budapeszcie.
To właśnie prof. Wiktor Zin wygłosił w naszej uczelni pierwszy wykład o tym, jak zagrożona jest harmonia między przyrodą a człowiekiem. Miałem przyjemność uczestniczyć, wspólnie ze śp. Jerzym Chłopeckim, w wielu bardzo fascynujących rozmowach z prof. Wiktorem Zinem. To On był dla mnie inspiracją, żeby bardziej wszechstronnie spojrzeć na naszą rzeczywistość, więc w efekcie zacząłem się zajmować wyzwaniami cywilizacyjnymi.
– Dr hab. inż. Tadeusz Pomianek, prof. WSIiZ
Do końca życia był aktywny – zmarł nagle, gdy przygotowywał się do zajęć ze studentami Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, gdzie wykładał oraz pełnił funkcje kierownika Katedry Historii Sztuki i Kultury.
W ostatniej rozmowie telefonicznej ze swoją ukochaną małżonką, Profesor powiedział: „To teraz radźcie sobie sami”, tak jakby wiedział, że za kilka chwil przejdzie do lepszego świata. Odszedł kolejny wielki Polak. Zróbmy wszystko, żeby zrobić dobry użytek z jego wspaniałej spuścizny, oczywiście dla jego pamięci, ale także dla naszego dobra i następnych pokoleń. Panie Profesorze, kto teraz tak pięknie jak Pan będzie nas uczył miłości do ziemi ojczystej?
– Dr hab. inż. Tadeusz Pomianek, prof. WSIiZ
